W imieniu Organizatorów zapraszamy na konferencję naukową pn. Spuścizna Zdzisława Stiebera wobec dawnych i nowych tendencji w językoznawstwie slawistycznym. Sesja w 120. rocznicę urodzin Zdzisława Stiebera odbędzie się 6 czerwca 2023 r. (wtorek) w Pałacu Staszica w Warszawie, Sala im. Erazma Majewskiego. Szczegóły poniżej:
Kilka zdań o prof. Zdzisławie Stieberze:
Urodził się 7 czerwca 1903 r. w Szczakowej koło Jaworzna, zmarł 12 października 1980 r. w Warszawie, pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim. Był synem urzędnika policji austriackiej i Janiny z Ostiadelów. Dwóch jego braci poległo w pierwszej wojnie światowej. Do szkoły powszechnej i IV gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza uczęszczał w Krakowie. W czasie nauki szkolnej i studiów należał do harcerstwa (harcmistrz, pseudonimy: Pakuła, Żbik, Żbik Włóczęga, komendant krakowskiej Chorągwi Harcerzy ZHP). Nakładem Harcerskiej Drużyny Instruktorskiej „Watra” ukazała się w Krakowie w 1925 r. jego broszura pt. Indywidualizm i posłuszeństwo w wychowaniu harcerskim. Pracę magisterską Nazwy miejscowe pasma Gorców w Beskidzie Zachodnim obronił w 1928 r., a po uzupełnieniach wydał ją w 1934 r. W 1929 r. uzyskał tytuł doktora filologii słowiańskiej i ogłosił obszerną rozprawę doktorską Ze studiów nad gwarami słowackimi południowego Spisza (1929). W l. 1934-1935 prowadził badania Łemkowszczyzny (łącznie z terenem ówczesnej Czechosłowacji). Opublikował m.in. Wschodnia granica Łemków (1935), Gwary okolic Bardiowa (1936). Oddana do drukarni we wrześniu 1939 r. monografia o dialekcie Łemków, uległa zniszczeniu, ale profesor Stieber odtworzył ją i wydał w 1980 r. Materiały z tych badań dotyczące fonetyki, morfologii i słownictwa opublikował też w zeszytach Atlasu językowego dawnej Łemkowszczyzny (1956-1964, z. 1-8), zawierających 416 map, a stanowiących cenny zabytek przeszłości językowej tego dialektu wschodniosłowiańskiego oraz wzajemnych oddziaływań na niego dwóch języków zachodniosłowiańskich: polskiego i słowackiego. W 1935 r. został asystentem na Uniwersytecie Jagiellońskim, w tym samym roku dostał zaproszenie do objęcia Katedry Filologii Słowiańskiej na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, a nominację na profesora nadzwyczajnego ostatecznie otrzymał we wrześniu 1937 r. Ogłosił też Gwary ruskie na zachód od Oporu (1938) oraz (wspólnie ze swoim byłym asystentem Stefanem Hrabcem) Przyczynki do słownictwa gwar ukraińskich w Karpatach (1956). W czasie wojny w l. 1939-1941 i 1944-1945 był profesorem przy Katedrze Języka Polskiego na ukraińskim uniwersytecie im. Iwana Franki we Lwowie. W czasie okupacji niemieckiej prowadził we Lwowie w l. 1941-1944 tajne nauczanie uniwersyteckie i dorabiał jako karmiciel wszy w kierowanym przez Rudolfa Weigla Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami. Należał do Armii Krajowej, współpracował z jej wywiadem, był związany z redakcją „Biuletynu Ziemi Czerwieńskiej” Biura Informacji i Propagandy AK Obszar Lwów. Po ekspatriacji w kwietniu 1945 r. dotarł do Krakowa, gdzie ogłosił Z badań porównawczych nad słownictwem Karpat (1945), Toponomastyka Łemkowszczyzny (1948-49, cz. 1-2).
